Leczenie zabiegowe i operacyjne
W przypadku zaawansowanej choroby hemoroidalnej, stosowanie zaleceń żywieniowych, zmiany stylu życia oraz modyfikacji wypróżnień jest niewystarczające. W zależności, głównie od stopnia zaawansowania choroby, można przeprowadzić leczenie zabiegowe lub operacyjne.
Zabiegi instrumentalne
Zabiegi instrumentalne są zabiegami na ogół bezbólowymi – rutynowo nie stosuje się środków znieczulających do ich przeprowadzenia. Niezależnie od stosowanej metody, wymagana jest bardzo dobra znajomość anatomii i patofizjologii choroby hemoroidalnej. Miejscem docelowym działań jest podstawa hemoroidów, znajdująca się powyżej linii zębatej (brak zakończeń bólowych w tej części kanału odbytu).
Skleroterapia (ostrzykiwanie, obliteracja)
To jedna z najstarszych metod leczenia. Polega na ostrzyknięciu hemoroidów specjalnymi środkami (fenol, etoksysklerol) powodując ich zamknięcie i włóknienie. Metodę stosuje się w I oraz II stopniu zaawansowania.
Opaskowanie (metoda Barrona, metoda gumowej podwiązki)
To jedna z najczęstszych metod leczenia instrumentalnego. Polega na założeniu gumowej opaski na podstawę kolumny żylakowej. Podstawą skuteczności metody jest dokładne zlokalizowanie podstawy hemoroidu – powyżej linii zębatej, zassanie do aparatu i zsunięcie opaski. Założenie opaski poniżej linii zębatej może wiązać się z silnymi dolegliwościami bólowymi. Zazwyczaj podczas jednego seansu opaskowania, zaopatruje się jedną kolumnę żylakową. Założenie gumki powoduje niedokrwienie żylaków, które prowadzi do martwicy. Po około 5-7 dniach od założenia opaski, hemoroid odpada, najczęściej podczas defekacji i najczęściej jest niezauważalny przez pacjenta. Metodę stosuje się najczęściej w II stopniu choroby.
Elektrokoagulacja
Polega na wprowadzeniu specjalnej cienkiej sondy (igły) u podstawy hemoroidów, a następnie do koagulacji tkanki hemoroidalnej przy pomocy prądu elektrycznego. Zaleca się rozłożenie elektrokoagulacji wielu kolumn żylakowych na kilka sesji zabiegowych.
Fotokoagulacja
Metoda wykorzystuje promieniowanie podczerwone, które aplikowane na błonę podśluzową powoduje zamianę energii świetlnej na energię cieplną, która powoduje wystąpienie stanu zapalnego, a w konsekwencji procesów bliznowacenia. Zabieg jest bardzo krótki. W czasie jednego seansu zaleca się zaopatrzenie do dwóch kolumn żylakowych. Metoda stosowana w II stopniu choroby.
Krioterapia
Metoda przez niektórych autorów niezalecana. Polega na zamrażaniu tkanki hemoroidalnej. Metoda wiąże się częściej z większymi dolegliwościami bólowymi w porównaniu do innych metod. Strefa „mrożenia”, a w konsekwencji martwicy często jest trudna do oszacowania przed i w czasie zabiegu. Część pacjentów skarży się na przedłużone dolegliwości bólowe, długi okres gojenia ran oraz sączenie wydzieliny o nieprzyjemnym zapachu.
Leczenie operacyjne
Do zabiegów operacyjnych zalicza się poniżej opisane metody:
Wycięcie hemoroidów
To najstarsza technika operacyjna. To także najczęściej wykonywany rodzaj zabiegu operacyjnego. Według licznych prac naukowych – to także ciągle najskuteczniejsza metoda leczenia choroby hemoroidalnej.
Zabieg polega na podwiązaniu naczyń zaopatrujących hemoroidy u jego podstawy, a następnie wycięciu tkanki hemoroidalnej przy pomocy skalpela, nożyczek lub aparatów do koagulacji. Podczas operacji najczęściej usuwa się wszystkie trzy kolumny żylakowe o ile jest takie wskazanie. Podstawą skuteczności ale i bezpieczeństwa, jest pozostawienie pomiędzy wycinanymi kolumnami hemoroidalnymi mostków skórnych. Jest to bardzo ważne zarówno z punktu widzenia gojenia rany ale również zachowania czucia okolicy odbytu. Zabieg trwa zazwyczaj około 45 minut i odbywa się w znieczuleniu ogólnym lub (częściej) znieczuleniu przewodowym. Pacjenci wypisywani są do domu w 1-2 dobie po zabiegu.
Modyfikacje leczenia polegają głównie na modyfikacji ostatniego etapu operacji – zeszyciu skóry (metoda Fergusona) lub pozostawieniu ran do gojenia bez zeszycia (metoda Milligan – Morgan). Każda z tych metod ma swoje zalety i wady.
Zastosowanie staplera (operacja Longo)
Zabieg przy użyciu specjalistycznego sprzętu – staplera, polega na wycięciu fragmentu błony śluzowej oraz hemoroidów. Zabieg wymaga dostępności staplera, który przewyższa koszt standardowego leczenia operacyjnego. Zaletami tej techniki są mniejsze dolegliwości bólowe, szybsze zagojenie oraz szybszy powrót do aktywności zawodowej.
Podwiązanie tętnic zaopatrujących hemoroidy
Przy pomocy specjalistycznego sprzętu, wyposażonego w głowicę USG lokalizuje się tętnice zaopatrujące hemoroidy w krew, a następnie się ja podwiązuje, doprowadzając do niedokrwienia hemoroidów.
Zapamiętaj
- Rodzaj zabiegu uzależniony jest od stopnia zaawansowania choroby, doświadczenia lekarza oraz dostępności sprzętu.
- Najczęstszą operacją jest klasyczne wycięcie hemoroidów.
- Rozróżnia się dwa rodzaje operacji klasycznych, których różnica polega na zeszyciu lub pozostawieniu ran do gojenia bez zeszycia.
Unikalny lek na hemoroidy
10 CZOPKÓW • 25 G MAŚĆ
Przed użyciem zapoznaj się z ulotką, która zawiera wskazania, przeciwwskazania, dane dotyczące działań niepożądanych i dawkowanie oraz informacje dotyczące stosowania produktu leczniczego, bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu